Palazzo Zevallos Stigliano

De tweede dag van mijn bezoek aan Napels begon met een bezoek aan Palazzo Zevallos Stigliano. Hier hebben ze vier Van Wittels op zaal hangen en dat wordt al buiten duidelijk want aan de gevel in de Via Toledo hing een grote banier met Van Wittel!

Palazzo Zevallos Stigliano fungeert sinds 2014 als museum voor de collectie van de bank Intesa Sanpaolo waarin de collecties zijn opgenomen van de Banco di Napoli en de Banca Commerciale Italiana. De verzameling van het museum bevat veel werken van historische betekenis of van artistieke waarde met betrekking tot de cultuur van Zuid-Italië en dan met name van Napels.

Het paleis werd gebouwd in de periode 1637-1639 naar ontwerp van Cosimo Fanzago in opdracht van Giovanni Zevallos, wiens familie oorspronkelijk uit de regio Cantabrië in het noorden van Spanje kwam. Giovanni was kennelijk een handig type want hij vergaarde nogal wat rijkdom en werkte zich in korte tijd op binnen de sociale hiërarchie van Napels, dit voornamelijk via openbare contracten en financiële overeenkomsten met de hofhouding van de onderkoning. Nadat de nieuwe familieresidentie gereed was, kocht hij in 1648 de stad Ostuni waardoor hij de titel van hertog mocht dragen. Na zijn dood joegen zijn erfgenamen het grootste deel van het fortuin nogal snel doorheen en zijn zoon Francesco koos er voor te verhuizen naar Ostuni (waar hij volgens de informatie die het museum zelf geeft verafschuwd werd door de lokale aristocratie).

Tussen 1659 en 1661 werd het paleis verkocht aan Jan Vandeneynden, een koopman afkomstig uit Antwerpen die rond 1611-1612 in Napels was aangekomen. Daar ontplooide hij verschillende handelsactiviteiten maar legde zich voornamelijk toe op de handel in kunstwerken. In 1625 was deze Vandeneynden de agent geworden van Giovanni Zevallos dus hij was bekend met de familie. Ruim dertig jaar later was hij in ieder geval rijk genoeg geworden om niet alleen het familiepaleis over te nemen van Giovanni’s erven maar ook om de titel van markies van Castelnuovo te bemachtigen voor zijn zoon Ferdinand.

Ferdinand trouwde met Olinda Piccolomini en kreeg drie dochters. Hij zou o.a. dankzij zijn vaders erfenis een van de belangrijkste Napolitaanse kunstcollecties van de 17^e eeuw hebben gehad. Deze collectie werd na zijn dood verdeeld over zijn drie dochters. Zijn oudste dochter Giovanna was in 1688 getrouwd met de prins van Sonnino, Giuliano Colonna die het paleis erfde na de dood van zijn schoonvader.

Schijnbaar was het luxueuze verblijf van echtpaar Colonna een ‘hotspot’ binnen het Napolitaanse adellijke leven: volgens de infoborden in het museum mocht het echtpaar vaak de plaatselijke aristocratie en de familie van de onderkoning van Napels verwelkomen.

En dat laatste is natuurlijk helemaal niet zo verbazingwekkend. Want ja, die Giuliano Colonna was de zoon van Filippo Colonna. En die Filippo Colonna was de broer van Lorenzo Onofrio Colonna, wiens zoon Filippo II Colonna was getrouwd met Lorenza de la Cerda, de zus van Luis de la Cerda, hertog van Medinaceli en onderkoning van Napels. Dus ja, het was gewoon familie!

Zoals gezegd hangen er vier Van Wittels op zaal en het zijn ook nog eens hele mooie! Twee vedute van gezichten op Rome: Piazza del Popolo en Piazza Navona. En twee vedute van Napels: Il Largo di Palazzo (het paleis in kwestie is het Palazzo Reale in Napels want het paleis van Caserta bestond toen natuurijk nog niet 😉 ) en de Chiaia da Pizzofalcone. Volgens mijn zeer Italiaanse charmante gastheer in het museum zijn alle vier afkomstig uit de Medinaceli-collectie. Opvallend is wel dat ze allemaal een ander formaat hebben terwijl de zes werken uit de Medinaceli-collectie die nog steeds in Casa de Pilatos in Sevilla hangen exact hetzelfde formaat hebben (en geen formaat overeenkomstig met een van de werken in Palazzo Zevallos Stigliano). En omdat dit blog nooit genoeg kan hebben aan mooie Van Wittel-plaatjes onderstaand alle vier!